Sesli düşünmece [3] Comments 
Hayalleriniz vardır.
Ve yanında ümitleriniz…
Çalışırsınız onları gerçeğe dönüştürmek için. Yorulmadan, sıkılmadan çabalarsınız. Teriniz dua gibi birikir muamma bir kumbara içinde. Çoğalır sabırla günden güne. Sonra an olur, şartlar elverir ve umduğunuz şeylere erişirsiniz.
Artık mutlusunuzdur, huzurlusunuzdur.
Bir süre bu böyle tatminkâr geçer hayat. Ama başka bir gün gelir, yetmez olur sahip olduklarınız ve daha fazlasını hayal edersiniz. Onlar için de umut yeşerir içinizde. Sonra bu umut çiçek açar, çabaya dönüşür. Böylece ölünceye kadar çoğalır hayalleriniz, umutlarınız ve çabalarınız.
Zâten bu fıtrat üzerine yaratılmışsınızdır. Yani hep istersiniz:
Büyümek, okula gitmek, tatil yapmak, samimi arkadaşlar edinmek, okulun en güzel kızı ya da en yakışıklı çocuğu tarafından sevilmek, üniversiteye girmek, güzel bir işe başlamak, iyi bir kariyer için emin adımlarla yürümek, yükselmek, aşık olmak, gerçekten sevmek ve sevilmek, hatta evlenmek, baba ya da anne olmak, sağlıklı çocuklarınızı büyütmek, onların da başarılı olduklarını görmek, mutlu evliliklerine şahit olmak, torunlarınızı kucağınıza almak, ele-ayağa düşmeden ölmek.
Kimse bunları hayal ettiğiniz için sizi suçlamaz. Ama siz hayallerinizin herhangi biri gerçekleşmediğinde bir suçlu arar, kimseyi bulamayınca da kaderi suçlarsınız. Herşeyin formüllerle işlemediği bir dünyada yaşadığınızı unutup, tevekkül etmekten vazgeçersiniz. İşte hayat ile hayal arasındaki acı çizgi o anda belirginleşir. Ve bu acı bazen o kadar çoğalır ki; umutlarınızı da hayallerinizi de unutursunuz. Yani yaşamak için bir sebebiniz kalmaz.
Bu yüzdendir ki; kaybetme ihtimalini en baştan kabullenerek, hayal etmekten vazgeçmeden yaşamayı öğrenmeniz gerekir.
- <LI id=comment-1646 class="comment even thread-even depth-1">hayalini gercekleştir ki gerçege olma haya
Hayal ve hayat…
Beraberdirler ölene kadar
Ne hayat hayallere yetecek kadar uzun
Ne de hayaller hayatla el tutuşacak kadar basittir…
Velhasıl
Din ve devlet işlerini ayırır gibi
Ayırmalı insan ; hayalleri ve hayatı..
Bir alem kurmalı kendine hayallerden…
Hayattan sıkıldığında , canı her yandığında kaçmak ve doyasıya ağlamak için ,
Koşmak için , doyasıya bağırmak ve oyunlar oynamak için…
Çocukluğumda ki masallar gibi tıpkı
Uykuya yol alıken yavaş yavaş
Camdan bir ayakkabının kendi ayağına nasıl yakışacağını düşünmek..
Ve bal kabağından bir arabanın basamaklarından usulca , yalın ayak çıkmak…herşeyi unutarak…
Tâ ki sabaha kadar….